عشق یعنی

عشق یعنی اینکه معشوق برایمان مهم باشد و او را کانون توجه و تمرکز قرار بدهیم.
عشق فقط یک هیجان ذهنی نیست بلکه مهارتی است که به دقت، توجه، رفتارهای سنجیده و مناسب و حضور ذهن نسبت به معشوق و آنچه برای معشوق مهم است نیاز دارد. اگر به معشوق توجه نکنیم و چیزهایی را که برای او مهم است، فراموش کنیم، عشقمان خودخواهانه می‌شود.
علت اینکه عشق انسان را به پختگی می‌رساند این است که ما را از «خودشیفتگی» و «خودمحوری» می‌رهاند و دیگری را به اندازه خودمان مهم می‌کند. اینجاست که عشق این امکان را به ما می‌دهد که مسیر زندگی را 2 نفره پیش ببریم و در خوشی‌ها و سختی‌های آن با دیگری سهیم شویم.
عشق‌ورزی به این شکل نیاز مبرم به توجه به دیگری دارد.

#دکتر فرهنگ هلاکویی